Mantelzorg is teamwork

Vijf jaar geleden veranderde er door de constatering van Alzheimer veel bij Ada en haar familie. Ellen: “De Alzheimer van mijn moeder is sluimerend, maar toch werd het mijn vader snel te veel. De vrouw op wie hij altijd zo gek is geweest, veranderde compleet. Haar heftige stemmingswisselingen en depressiviteit zorgden steeds vaker voor botsingen die mijn zus of ik dan weer moesten sussen. Toen we in 2022 hoorde dat er voor mama een plekje vrijkwam bij Gereia waren we allemaal opgelucht. Dit kon zo niet langer voor haar en mijn vader.”

Zoveel mogelijk hetzelfde

De afgelopen jaren maakte het gezin Linderhof veel momenten van verlies mee. Afscheid nemen van het ouderlijk huis, Ada’s veranderende persoonlijkheid en het overlijden van Ellens vader. Ingrijpend voor Ellen en haar zus, maar nog heftiger voor Ada. “Mensen met Alzheimer ervaren alle emoties drie keer zo sterk als mensen zonder Alzheimer. Daarom proberen mijn zus en ik in de zorg voor mama zoveel mogelijk vast te houden aan dingen die ze kent en gewend is. Ze was vroeger echt een dame qua looks. Daarom leg ik setjes kleding voor haar klaar en neem ik haar geregeld mee naar de kapper. Zo blijft ze toch een beetje wie ze was.” Ellen en haar zus halen ook voldoening uit de zorg voor hun moeder. “Ze was vroeger net zo verzorgend voor ons als wij nu voor haar. Het is niet altijd makkelijk dat de rollen nu zijn omgedraaid, maar het geeft ons wel een goed gevoel om wat terug te doen.”

Met alleen het huidige zorgpersoneel gaan we het niet redden. We moeten kijken naar alternatieve opties waarop we mensen zoals mijn moeder de juiste aandacht en zorg kunnen geven.

Vele handen maken licht werk

Ellen ondersteunt het Gereia-personeel ook bij het douchen en verschonen van haar moeder, kleding wassen en koffie schenken. Ze ziet namelijk dat de verzorgers het steeds drukker krijgen. “Ik help graag waar ik kan. Niet alleen uit belang van mijn moeder, maar ook uit die van het zorgpersoneel. Ze vliegen van hot naar her om iedereen de zorg te kunnen bieden die ze nodig hebben. Ik vind het dan een kleine moeite om wat voor de gehele afdeling te doen in plaats van alleen mijn moeder.” Meer naar elkaar omkijken vindt Ellen belangrijk. “Met alleen het huidige zorgpersoneel gaan we het niet redden. We moeten kijken naar alternatieve opties waarop we mensen zoals mijn moeder de juiste aandacht en zorg kunnen geven. Ik ben zelf een groot voorstander van wooncommunity’s voor ouderen, zodat ze meer voor elkaar kunnen betekenen. Maar ik zie ook kansen voor de inzet van familieleden.”

Zelf het verschil maken

Ellen beseft zich dat haar ideeën niet van de een op de andere dag zijn doorgevoerd. Daarom richt ze zich graag tot familieleden van mensen die zorg nodig hebben. “De zorg van jouw geliefde overlaten aan zorgprofessionals is niet meer van deze tijd. We moeten als naasten zelf de agenda’s erbij pakken en kijken wanneer in de week we wat kunnen betekenen voor die geliefde. Ik snap dat niet iedereen zo’n hechte band heeft met familie zoals ik die heb met mijn moeder. Maar besef je dat je niet alleen wat doet voor je familielid. Je helpt ook de zorgverleners. Hoe groot of klein je bijdrage ook is; iedereen krijgt een voldaan gevoel van een handje helpen. Dus kijk wat jij kan betekenen en kom in actie.”