Stilzitten is geen optie

Ruim vier jaar geleden kwam mevrouw Analbers - samen met haar man - door een zorg- en ondersteuningsbehoefte in het appartementencomplex  naast Carintreggeland te wonen. “Mijn man was licht dementerend. We hebben nog een fijne 2,5 jaar samengewoond, totdat hij opgenomen moest worden in het naastgelegen verpleeghuis. Omdat ik tegenover woonde, kon ik hem gemakkelijk bezoeken. Heel fijn dat hij zo dichtbij was.” Na het overlijden van haar man vorig jaar, voelde mevrouw Analbers veel steun vanuit Carintreggeland. “Zij waren er op dat moment voor mij. Iedereen is hier zo lief en zorgzaam.”

Hulp bij dagelijkse taken

Naast dat de ouderenzorg-professionals en medebewoners haar bijstonden, krijgt mevrouw Analbers ook veel steun van haar dochter en zoon. “Zij ondersteunen mij waar kan en komen vaak op bezoek. Mijn dochter helpt me veel met eten koken, kleding kopen en boodschappen doen. Maar ze moedigt me ook aan om taken zelf te proberen. Veel dingen gaan niet meer, maar wat ik kan, doe ik zelf." Dankzij haar dochter wordt mevrouw Analbers ondersteund en de zorgprofessionals ontlast. “Laatst nam mijn dochter me mee naar een musical. Dat was echt fantastisch. Ik wist niet precies hoe laat het afgelopen zou zijn. De zorgprofessionals hadden mijn dochter al gebeld wanneer ik terug zou zijn. Zij zei toen: ik help haar wel in de avondroutine. Mooi opgelost dus en superfijn dat het kan. Ik ben zo blij met haar!”

Wat ik nog wil zeggen tegen de zorgprofessionals: jullie verdienen een dikke pluim. Het is dat een bosje bloemen kopen voor iedereen te duur is, anders had ik het misschien wel gedaan.

Geen dag stilzitten

De hele dag in haar kamer zitten? Dat doet mevrouw Analbers niet. Sterker nog: ze zoekt de gezelligheid en reuring binnen Carintreggeland op. “Ik ben bij een soos-clubje. Elke maandagmiddag gaan we wat doen, bijvoorbeeld bloemschikken of een spelletje spelen. Op dinsdag haal ik vis voor een aantal bewoners. Dat is een soort traditie geworden, dan gaan we met z’n allen lekker een visje eten. Op woensdag drink ik meestal koffie met een aantal medebewoners in een ruimte beneden. Vrijdagavond is meestal het sjoelen. Daar kan ik helaas niet meer aan meedoen, maar dan doe ik de puntentelling. Zo blijf ik toch nog betrokken.” Een mooie volle planning voor mevrouw Analbers. En die sociale contacten vindt ze ook belangrijk. “Je hoeft hier ook helemaal niet alleen te zijn. Er worden zoveel leuke activiteiten georganiseerd. Maar zelf heb ik ook nog hobby’s. Als ik me even wil terugtrekken ga ik bijvoorbeeld puzzelen of ik doe aan diamond painting.”

Blijven proberen

De veranderingen in de zorg merkt mevrouw Analbers ook op. “Ik zie vooral personeelstekort. Die lieve meiden en heren hier vliegen soms van hot naar her. Ik snap dat ze druk zijn. Je kunt ijzer ook niet met handen breken.” Dat naasten een grotere rol gaan spelen én dat zelfredzaamheid belangrijker wordt, snapt ze daarom wel. “Ik probeer het zelf ook al. Ik ga altijd om 9:00 uur ‘s ochtends ontbijten en zie dan wel wanneer de zorg komt. Als ze wat later zijn, is dat niet erg. Zo houd ik zelf de regie een beetje in handen.” Daarnaast inspireren medebewoners mevrouw ook. “Ik was laatst bij een vriendin en toen rook ik lekker verse spinazie met speklap. Dat is toch anders dan dat je het - zoals ik - uit de diepvries haalt. Daardoor ben ik van plan om één keer in de week toch zelf te koken. Ik ga het gewoon proberen. En wat ik nog wil zeggen tegen de zorgprofessionals: jullie verdienen een dikke pluim. Het is dat een bosje bloemen kopen voor iedereen te duur is, anders had ik het misschien wel gedaan.”